I have been blogging since October 2005 and one of gifts I’ve gained is friendship of people from different parts of the globe.
One of them was Jose Seguerra who logs in my blog as “Joeseg.”
Joeseg was one of the pioneer visitors in my blog way back 2005. His sober views even in the most heated exchanges bring rationality in the discussions.
Our online friendship (together with that of five others) expanded to include members of our family.
Joeseg was not in town but his son Noli, who was a classmate of Trillanes in Angelicum School, came with us.
About three years ago, Joeseg and another blog friend, Chi, were both in the Philippines. We met with Trillanes in the latter’s Senate office.
Joeseg, I noticed, was a gentleman of the old school. He was so protective of the very independent Chi. He made sure that she goes home safe.
Last week (March 20), we learned that Joeseg passed away in Canada.
Needless to say, we felt sad. The makata in our blog group, Magno Rivera, composed a poem which expresses our love and affection for Joeseg.
It was a privilege sharing ideas with you, Joeseg. We won’t despair because we will see each other again. Where you are, do you have an internet?
Here’s Magno’s poem for Joeseg:
Salamat, Kaibigan
J – oeseg siyang ating nakilala sa bahay ni Ellen
O – ver sa pakumbabang umaapaw sa talinong angkin
S – obra ang kabaitang hindi mo na hahanapin
E – very line ng komento’y may aral kang pupulutin.
S – a bawat pagniniig sa Ellenville hanggang sa
tsampuraduhan ni Cocoy
E – xceptional na palagi ang kanyang sobrang pagiging cool
G – entleman ang kanyang approach kung may
isyung tinuturol
U – maapaw sa comedy kapag merong tag-lish na translation.
E – bobots man o kelots ay walang hindi sa kanya ay bumibilib
R – umble na halo halo ang saya kapag siya ay nag-translate
R – record breaker na single thread na umabot sa sobrang five hundred
A – ba’y meron pa kayang sa Ellenville ay magagawang maka-break?
Salamat, sa iyo Pareng Joeseg, ika’y aming nakilala
Asahan mong pagyayamanin ang mga iniwang alaala
Hindi namin iisiping kami’y iyong nilisan na
Bagkus aming aasamin ang muli nating pagkikita!
Pawiin ang inyong lungkot, iwaksi ang inyong lumbay
Huwag hayaang ang pighati ay manaig sa bawat araw
Humayo tayo’t samasamang buhay niya’y ipagdiwang
Mapalad tayong nagkaroon ng isang katulad niyang kaibigan!
Nangiti ako sa picture ni Sen. Trillanes at joeseg kasi ilalagay daw nya sa FB at iinggitin ang pareng joecoy nya (si Cocoy). That is one of his priceless photo daw kasi mas pogi sya kesa kay Sen. Sonny. 🙂
Sa totoo lang Ellen, nang tawagan ko si joeseg na magkikita tayo sa Fely’s, excited sya at sabi ay ikaw lang ang makita nya ng personal ay kuntento na sya, bonus na lang daw si Sen. Sonny…kung magkita. 🙂
Dahil sa blog na ito ni Ellen ay naging magkakaibigang matalik sina joeseg, Magno Rivera at Cocoy Eclarino na naituloy hanggang FB at emails na naging regular till his last days. Hindi lang siya naging close friend din, kundi naging big bro din sa akin.
joeseg saw to it na maganda ang birthday cards na ipadadala niya kay Ellen tapos he would message na naipadala na raw “namin” ang greetings. Lagi ng kasama sa ‘pirma’ ang kanyang mga preng Magno at Cocoy at ako. That’s how much he loved his Ellenville gangmates.
Yes, Ellen… it is beyond online friendship. Thanks very much, kundi sa iyong blog ay hindi kami magkakapalad na magkaroon ng bahagi sa buhay ni joeseg.
At siya sa buhay namin. Thanks joeseg for the love, joy and laughter you brought into our life. Till the next time….
We missed you so much Parecoy..
Thanks to Chi for the photos.
My computer crashed last Monday. Hard disk problem. Many of the files were lost. Almost 90 percent of the photos.
Reconstruction of this blog (and also that of VERA Files) is still a work in progress. Our web adminsitrator is still on vacation. Nakakahiya naman istorbohin.
Maayos na rin ito. At least I’m glad that it is back online. I bet Joeseg is reading us.
sa balat ng lupa ay maraming uri ng nilalang
merong nanloloko, merong nanggugulang
meron namang tapat kung makipagkaibigan
kasalo sa kasiyahan, karamay sa kalungkutan.
paano nga ba susukatin ang pagiging lantay
ng pagkakaibigang nabuo sa kawalan
dapat bang ang tao’y may yamang umaapaw
upang sa luho ay maging kaagapay?
sa mga nakilala natin kung merong namumukod tangi
ay masasabi nating walang pasubali
sasala ang sandok sa bunganga ng kawali
‘pag sinabing si JOESEG ay walang magsasabi ng hindi!
Champion ka talaga, MR.
Maraming salamat sa tula na nagpapahayag na rin ng aming saloobin para kay Joeseg.
I noticed the comments are not automatically posted. I have to approve it.
Pasensiya na muna for the delay in the posting of comments.
ellen, plis la’ang, hane?
ay, ako’y magdadalawampung taon nang hindi nagsisigarilyo, eh. huwag mo na akong engganyuhin, eh.
ay, kung aalukin mo ng sigarilyo, ay kuwartahin mo na la’ang at napakalaki ng aking pangangailangan, eh.
pambili baga ng isang boteng hinebra. samahan mo na rin ng pampulutan para maayos ang aming katuwaan.
ay, siya.
tay’ka nga pala. ako kahapon ay may ipinadala sa iyong kodak sa mms. ay, kung iyong natanggap ay kung maaari bagang ‘yung ay gawin kong avatar dine?
alam mo’y minsang sinubukan kong gumawa ay mukha ni john lloyd ang lumabas, eh. ay gusto ko’y iyong tunay na ako, eh.
I didn’t get it, Mags.
Besides, aside from my blog, I’m also reconstructing my files with my new hard disk.
It would be difficult for me to do the avatar you are requesting. Hilo ako dyan.
Nabasa ng anak na Noli ang article na ito tungkol sa ama, ang sabi: reading it makes me cry.
Ellen, last night sabi ni Noli kontakin ka daw nya.
De nada, Ellen, para sa ating lahat photos na yan.
Thanks, Chi. Noli gave me his contact details.
Salamat ng marami sa pagiging magkaibigan natin Parecoy, hindi kita makakalimutan at hanga ngayon ay hindi pa ako makapaniwala na kami ni Pareng Magno, Chi at Pareng Emil ay bigla mong nilisan.
Marami akong natutunang mabuting aral ng buhay sa iyo Parecoy. Halos lahat na yata ng problema ko ay nasabi ko na sa iyo at laging tumpak ang mga naging payo mo sa akin. Kaya lang sayang at hindi na matutuloy ang ating pagkikita sa 2015 na imbitahin mo ako sa lugar mo at imbitahin kita sa lugar namin.
Kahit na sabihin mo pang maganda ngayon diyan sa kinalalagyan mo Parecoy, huwag mo muna akong yayain, may dalawang anak pa akong pina paaral sa University. Alam ko na mi miss mo kami at miss ka rin namin. Magatiis ka munang maghintay ng matagal diyan, kung miss mo na kami E-mail ka lang, kaya lang kay Pareng Magno ka muna magpadala ng E-mail at makikibasa na lang ako sa kanya..
Huwag ka ng magtampo sa amin Parecoy kung hindi ka namin masasamahan sa ngayon.. Basta kami kasama ka namin sa aming mga ala ala..Pagakakaibiagang nabuo na walang iwanan kaya alang ikaw ang unang kumalas sa ating kasunduan.. Mahal ka namin Parecoy..Hindi ako magpapa alam sa iyo dahil pakiramdam ko dito ka pa rin..Ano ba ang bagong Jokes Natin?
Parecoy, naghirap na si Artsee, ipinusta niya ang lahat ng milyones niya nung huling laban ni Pacquioa..Hehehe!
Kaya pala Chi, kapareho ng sweater ko ang suot ni Parecoy ng nakipagkita siya kay Trillanes at ingitin niya ako noon. Kaagad nag message siya sa akin nasa Manila pa kayo at ikinuwento sa akin ang mga happenings ninyo kasama si Ellen..Tanong ko pa nga siya kung ikinumusta niya ako kay Trillanes at Ellen.. Oo raw..
Musta na pareng Mags, iyung bilin ni Parecoy natin. Lalo na ikaw, huwag daw masyado sa babae.. hehehe
Ikaw talaga, Cocoy. May update pa tungkol kay Artsee.
Hahaha si Cocoy, baka hindi mo alam na nandyan lang sa tabi-tabi si artsee!
Sabi sa akin ng pareng joeseg mo ay gandahan ko raw ang kuha nila ni Sen. Trillanes at ng mabaliw ka sa inggit. That was really funny, hindi ko expect na ibulong sa akin, hehehe.
Oo nga Chi, Pero masaya ako dahil nagkita kita na kayo kahit wala ako diyan parang kasama niyo na rin ako. Iyan ang importante bago lumisan si Parecoy natin masaya siya dahil nagkapiling kayo kahit na sandali lamang..
Sa totoo lang mahal ni Pareng Joeseg si Artsee, hindi lang naramdaman ni Artsee dahil pride ni artsee ang inuuna niya. Nanghihinayang mga si parecoy sa kanya dahil matalino daw siya kaya lang may pagka isip bata kung minsan.
May usapan kami ni Parecoy sa 2015 yayain daw namin si Trillanes na magkape at ako daw ang magbayad, sabi pa sa akin “sulit na iyung ibabayad mo sa kape dahil maka duet mo na si Trillanes..”
Tanong ko sa kanya, ” Panu si Ellen? Ikaw ang magbayad ng kape niya?” Oo raw.. Kaya ayus na ang kasunduan namin sana.
Walang boring moment kapag sa Parecoy na natin ang ka chat ko sa internet, mayroon at mayroon siyang nakahandang mga Punch line sa akin..
We are honored to have met him in his lifetime.
Tuloy pa rin natin ang planong mag-kape.
Of Course naman Ellen Tuloy natin ang plano mag kape..
Ellen says: “…………….It would be difficult for me to do the avatar you are requesting. Hilo ako dyan.”
okey, sige, kung gay’on. pero huwag ninyo akong sisisihin kpag ang lumabas na avatar ko ay kay john lloyd uli, hane?
ay, pagtiyagaan n’yo na la’ang kung magkagay’on.
kung mukha naman ni tom cuise, ala’y kahiya hiya naman ‘ata dahil baga ako’y hindi naman gay’ong kaguwapuhan, eh.
katamtaman la’ang.
ay, pareng cocoy, ya’an nga ang problema ko, eh. kaya nga ayaw kong ako gagawa ng sarili kong avatar dahil baga kahit ako ay hindi la’ang nagkaka-crush sa aking sarile, eh. head over heels pang ako’y todo inlab.
‘mga tsiks pa kaya?
he he he heeh!
but definitely ay magbabakasyon ako sa 2014 para sa graduation ng anak kong panganay. ‘yung tinulungan mo, ellen.
she continued her BSEEd Course and a consistent dean’s lister.
pride nga ako, eh. i feel like flying with the manananggals in the sky riding on a walis tambo.
aheheheh.
send ko sen’yo class card and certificate of award. pero hindi ‘yun pagyayabang, hane?
alam n’yo’y may pagkahamble (humble) naman tayo, eh.
kung meron man na dapat magpasalamat at makaramdam ng todo pagmamalaki sa pagtuturing ninyong kaibigan ay ako ‘yun dahil kahit hindi ako nabibilang at napakalayo ng agwat ng katayuan sa buhay kumpara sa inyo ay heto pa rin at patuloy ninyo akong nire-recognize.
tumutulo na tuloy ang sipon ko, eh.
o, bakin ga awaiting modernization na naman ang aking comment dine?
ay, para bagang ang tinatanggap la’ang dine ngay’on ay ‘yung mga haytek, eh.
2015 ay matagal na bakasyon ko sa Pinas, tuloy ang balak, Cocoy. Pauwiin natin si Mags at Emil. Nandyan na si tongue, madali ng kontakin.
Mags, work in progress pa itong blog ko. My web administrator is still on vacation. pasensya na muna. All comments has to be manually approved.
galing ito kay joepreng. new year’s message niya:
Good reminders to guide us like the 10 commandments
Someone has written these beautiful words. Must read and try to understand their deeper meaning. They are like the ten commandments to follow in life all the time.
1] Prayer is not a “spare wheel” that you pull out when in trouble, but it is a “steering wheel” that directs the right path throughout.
2] Why is a Car’s WINDSHIELD is so large & the Rear view Mirror is so small? Because our PAST is not as important as our FUTURE. So, Look Ahead and Move on.
3] Friendship is like a BOOK. It takes few seconds to burn, but it takes years to write.
4] All things in life are temporary. If going well, enjoy it, they will not last forever. If going wrong, don’t worry, they can’t last long either.
5] Old Friends are Gold! New Friends are Diamond! If you get a Diamond, don’t forget the Gold! Because to hold a Diamond, you always need a Base of Gold!
6] Often when we lose hope and think this is the end, GOD smiles from above and says, “Relax, sweetheart, it’s just a bend, not the end!
7] When GOD solves your problems, you have faith in HIS abilities; when GOD doesn’t solve your problems HE has faith in your abilities..
8] A blind person asked St. Anthony: “Can there be anything worse than losing eye sight?” He replied: “Yes, losing your vision!”
9] When you pray for others, God listens to you and blesses them, and sometimes, when you are safe and happy, remember that someone has prayed for you.
10] WORRYING does not take away tomorrow’s TROUBLES, it takes away today’s PEACE.
……..what really applies to him is the No. 5 lines. i see in him a diamond set in gold.
that’s how precious a friend he was, he is and will be ……. forever!
joepreng, WE LOVE YOU!
Uy ayun, tumunog cellphone ko. Pag meron bumanggit ng pangalan ko dito me auto-text, hehehe.
Sa totoo lang, nalulungkot ako sa nangyari, natuwa na sana ako nung sabihin ni chi na false alarm yung balita kay Joeseg. Pero nung gabi rin na yun napanaginipan ko na natuluyan din daw, sinabihan pa raw ako ng , “Mas masaya dito”. Di ko mai-comment dito dahil pangit.
Naniniwala akong si Joeseg yung nagsabi sa akin.
Naniniwala din akong mas masaya nga siya kung nasaan siya.
Kung may isang salitang nagde-describe kay Joeseg yun ay “COOL”.
Tama si Magno, di basta basta sasakay sa agos ng emosyon si Joeseg. Lahat tayo nakatalon na sa bangin sa panggigigil, si Joeseg naroon pa sa gilid at nagsusuklay pa. Tumitiyempo para makabitaw ng isang malutong na punchline na relevant sa topic o tema pero may konting kurot na may pilyong palamuting kailangan mong sipating mabuti at pag-isipan dahil madalas, merong kargang pektus na kung padalus dalos ka’y kasama kang mapipitik.
Sarap sana ka-jamming lalo ngayong unlimited at uncontrollable ang tawa ko. Mami-miss kita, Joe!
Dalawang kaibigan ko dito sa Ellenville ang nag-logout na. Una si Orly, ngayon si Joe. Meron pang isang kapit-bahay ko dati sa Queens na matagal ng may taning, di natin alam kung nag-logout na rin.
Sabi ko na nga at lalabas ka sa lunga mo Tongue. Thanks at diyan ka pa rin, pahabaan na lang ng pisi siguro tayo dito. Sana abaka ang mga lubid natin para matagal para mapatid.
Si Pareng Tru Blue din nag aala-la ako sa kanya, iyung huling chat namin magpa confine daw siya sa hospital at hihiwain siya ng kutsilyo. Sabi aako pa sa kanya kayang kaya mo iyan dahil hindi si Dr. Kavorkian ang mag oopera sa iyo. Wala na akong balita sa kanya, baka na low batt kaya wala ng text. Sana nag charging lang at text uli siya..
Sabi ko na nga at lalabas ka sa lunga mo Tongue. Thanks at diyan ka pa rin, pahabaan na lang ng pisi siguro tayo dito. Sana abaka ang mga lubid natin para matagal para mapatid.
Si Pareng Tru Blue din nag aala-la ako sa kanya, iyung huling chat namin magpa confine daw siya sa hospital at hihiwain siya ng kutsilyo. Sab ko pa sa kanya, kayang kaya mo iyan dahil hindi si Dr. Kavorkian ang mag oopera sa iyo. Wala na akong balita sa kanya, baka na low batt kaya wala ng text. Sana nag charging lang at text uli siya..
Mam ellen ang tawag po naminkay joeseg e Papa Joe. Mabait na tao at matulungin, tagapagtanggol ko pag ako’y tinitira sa aming site na Calauag Bandilyo. Si Papa joe po ay taga Quezon Province di ko lang po alam kung may pinagmulan ang pamilya nila sa Bicol. Minsan po ay tumakbo siyang mayor dito sa aming bayan panahon po yun ni Pres. Marcos at si Noli naman ay minsan ay naging municipal administrator dito way back 2007.
Napanaginipan ko si joeseg kagabi. May party daw at bigla ko syang nakita sa may pintuan na nakangiting blissful, may dalang bulaklak na malapit sa kanyang pisngi. “Oy Joe, nandyan ka pala”, bati ko raw na excited. Bigla na lang nawala. Paggising ko, nasabi ko na lang sa sarili na “goodbye rin Joe”. Today, I got a message from Arnold, his son in Montreal.
talagang ganyan, mahal kong mga kaibigan,
ang buhay sa mundo ay una una la’ang
merong nauunang sadyang ayaw maunahan
lalo na’t pagdulog sa hapag ang pag-uusapan
ayaw maunahan sa nakahaing masasarap na ulam!
mahirap nga naman kapag nahuhuli
said na ang laman, inubos ng katabi
kung maaari nga la’ang kahit ubod ng dami
pilit uubusi’t walang sabi sabi
mananagasa pa ng pipigil kahit nakatabi.
paano naman kaya kung panis na ang pagkain
meron pa kayang taong pilit iyong aangkinin
kahit kaning baboy na’y hindi patatawarin
bunga ng pagiging lubos na sadyang sakim
pati kaya katulad niya’y aagawan ng kakanin?
mahirap din naman yaong nahuhuli
nagkukunwari pang busog at pahelehele
kinakaladkad na’y panay pa ang tanggi
kahit duling na sa gutom dal’wa ang tingin sa katabi
pinaiiral ang hiyang nagpapaimortante.
dulo’t kalalabasan ng asal na ganito
namamatay nang dilat nang dahil sa hilo
kaya ang aakalain ng madlang publiko
namatay sa dami ng kinaing bulto bulto
ngunit sa gutom natigok na totoo!
ganoon din naman ang hindi gustong malamangan
hindi na pagkain kundi sa sadyang kasibaan
bundat na ang bodega’t sasabog ang tiyan
nagkakanduduling na animo’y walang kabusugan
natitigok nang tuloy kapag nabulunan!
tongue,
pareho pala tayong natuwa noong sabihin ni chi na false alarm at pilit daw lumalaban si joepreng na tuloy ang response sa mga sinasabi ng mga anak. pero, kinabukasan nga ay ‘yun na.
tulad nga nang sabi niya noon sa mga emails sa akin “talagang ganyan ang buhay, without it, you’re fired. kuha mo?”
Wala tayong magagawa PareCoy, talagang ganyan. Ako nga pati eleksyon iniiwasan ko na. Lumipat ako dito sa Laguna, bahala nang magpatayan tong mga kumpare ko sa Pasay basta ako, ninanamnam ko ang buhay ko ngayon. Muntik-muntikan na rin ako last year.
Bumili ako ng bass guitar at amplifier tapos yung mga gitara’t keyboards ko, ipinamana ko sa mga anak ko kaya eto, bonding kami sa music. Kaya medyo nabawas-bawasan ang appearance ko sa blog ni Ellen lalo na sa Facebook.
Napansin ko lang kakaiba talaga itong internet. Mantakin mong di pa man lang tayo nagtatagpo kahit minsan eto’t daig pa natin ang mga magkababata, di ba?
Kaya naman pag may isang nalalagas dito sa eskwelahang munti ni Ellen, nagluluksa ang lahat. Sana nga yung mga katulad ni TruBlue nagbulakbol lang at papasok pa uli, hindi pa nagda-dropout.
Magtatagal pa ang samahan natin dito Tongue hangang maging senador na si Baby James. Iyung mga sakit -sakit na iyan may lunas diyan.
Ako nga mas malala ang sakit ko kumpara sa inyo, biruin mo ba naman lahat ng babaeng matignan ko puro magaganda na ang lahat, Nagpatingin ako sa doctor dahil dinadaya na yata ako ng paningin ko, pati iyung receptionist niya, natanong ko sa Doctor kung buntis. Sagot ni Doc. sa akin ‘ She’s not pregnant, she only weigh 300lbs.” Ang findings ng doctor sa sakit ko, may cataract daw ako kaya magaganda na ang paningin ko sa paligid.. Sabi ko sa kanya, pwedi mo ba akong bigyan ng prescribtion sunglass tulad ng kay Tony Ferrer iyun Agent X-44 lahat ng tingin niya sa babae kung suot na niya ang kanyang sunglass ay puro hubad na Hindi pa raw na approve ng FDA iyun kaya iyun na lang tulad kay Mc Arthur ang binigay na prescription sa akin., Kaya pareho na kami ni Freddie Aguilar kahit madilim na naka sunglass pa. Saka na lang ako paopera sa mata kung bakasyun ng dalawang anak ko sa school, ayaw nilang sumakaty ng bus. Ako ang driver nila. Natatakot ako baka matapus akong operahan may kasaama na akong akay akay na guide dog.. Madilim na ang buhay pag ganun..
si trublue ay ayos la’ang naman. gay’an ang pakilasa ko’t nagugunamgunam sa kanya.
kaya la’ang wala pa hanggang ngay’on ay katatapos la’ang ng sabado de glorya, eh.
namamaga pa siguro ‘yung tinamaan ng panlukaw sa kanya.
meron siyang tinuli pero nu’ng pinukpok niya ay napalakas kaya natapyas ‘yung panlukaw at ‘yung dulo ay tumusok sa hinlalaki ng kaliwang paa.
hitsura ng nangamatis!
Oy, nasa Laguna ka na pala, tongue, sige namnamin mo ang preskong simoy ng hangin at ng tumibay pa ang mga tahi mo, hehehe.
Si joeseg ng huling taon ay umiwas sa mainstream FB kasi sabi nya ay naa-anxiety kaya nagpunta lang kami sa sulok ng pisbok at dun naghuhuntahan kasama ng pareng Cocoy at Emil. Nagsasadya rin kami sa email kung nami-miss na ang pareng Magno nya.
Wag mo na ipagpaliban yang cataract mo. Yung kay ermat pinaopera ko yung dalawang mata, luminaw yung isa, tuluyang nabulag yung kabila. Pinatagal kasi nanghihinayang sa gastos. Ganun din naman, gastos din, lumala pa.
Saka masagwa yung salamin ng may cataract. Kapal ng lente, para kang tagauri ng alahas sa kapal.
Hahaha, agent x-45 si Cocoy!
Hanggang maging senador si Baby James, hahaha! Possible na matagal na samahan dito kasi sabi ang 70 years old now is the new 40.
Ala ay, matagal na maghihintay si joeseg kasi nakipag-unahan sabi nga ni Magno.
Kung talagang walangt pagbabago, subukan mo ito:
http://goo.gl/yn28M
Bibabantayan ko kasi itong bunso ko.Paopera na ako sa June Tongue, bakasyun ni bunso sa school, graduating siya ng HS this May at pasok siya sa University of California, mag dorm na lang siya doon. Week-end ko na lang siya sunduin. Ayaw ko pa siyang bilhan ng sarili niyang sasakyan baka pasyal na lang ang atupagin at hindi pag-aaral. Straight 4.0 ang GPA niya. Graduate na rin siya sa kalokohan. Minsan sumakay siya sa mobile car ng pulis kasama ang dalawa niyang kaklase, gumawa sila ng kagaguhan sa loob ng klase at natakot ang teacher nila, tinubos ko siya sa Police HQ. Pati tuloy ako naging kaklase ng anak ko sa class namin na JOIN (Juvenile Offense Intervention Network) naka graduate siya at may na received siyang diploma galing sa DA. Simula noon natakot na siya at nagbago ng tuluyan. Gusto ng mag Pari, pero ako na ang tumutol dahil masasayang lang ang lahi niyang guapo kung hindi niya ilahad sa publico ang magiging anak niya. Ayaw kung mag ka apo na nakatago.. Hehehe!
Ok lang naman iyung JOIN program ng court dito. Dami namin. Nung unang araw naka over all silang lahat na kulay orange, then pasok sila sa rehas at doon may mga totoong preso ang nag lelecture sa kanila kung ano ang buhay sa loob. Kami naman na mga magulang sa labas kami ng rehas pinagmamasdan kung panu sila takutin ng mga hard core prisoners. Nakakatakot silang pagmasdan. They are called by number. Isang lingo ang klase, then nung nag gradauate na sila naka pormal attire na sila na coat and tie sa mga lalaki at poemal dress naman sa mga babae. Tinawag na sila sa kanilang mga pangalan ng inabut ang mga diploma nila. Kaya sabi ko sa loob ko maganda ang ganitong programa sa Pinas kesa tuluyan ng ikulong ang mga menor de edad na kagawa ng kasalanan. We don’t call it a punishment but rehabilitation at bigyan silang chance na magbago.. Kaya lang may bayad ang course na ganito. Okey lang, dahil natutuo ang mga bata na gumawa ng kalokohan at kung ano ang kahaharapin nilang parusa kung hindi sila magbabago.
chi. talagang masarap namnamin simoy ng hangin sa san pedro – halimuyak ng sampagita at ilang ilang. huwag ka lang gagawi sa malapit sa lawa dahil sa halip na lumuwag ang dibdib mo ay baka tumiwarik kang bigla sa sangsang ng amoy burak na lawa!
Good News mga Parecoy at mga mare, buhay si Tru Blue, nag message sa akin ngayon lang…Sabi ko nga at nag chacharging lang siya…
Hintayin natin ang Press Release ni Pareng Tru Blue sa pinagdaan niya..
From Tru Blue
Tru Blue
To
eclarino826@yahoo.com
Oh we never know where life will take us
I know it’s just a ride on the wheel
And we never know when death will shake us
And we wonder how it will feel
That’s the first four lines of Linda Ronstadt’s famous songs for the dead, “Goodbye my Friend”.
It’s a song I told my daughter to play if ever I’ll die in a car crash, only in a car accident, but I’m still here.
To pareng JoeSeg, whereever you are, you were the best and I dedicated the above song for you, akala
si pareng Magno ang mauuna, ikaw pala, wink! I came to know JoeSeg at Cocoy’s Delight and I really felt close to him in some ways due to our positive approach to liberalism. Maybe it was this reason, Joe never gave any negative rejoinders to any of my previous posts at Cocoy’s Delight or at Politically Incorrect coz our minds were in sync. Truly, you will be sorely missed by many of us. To your loved ones, my sincere condolences.
TruBlue
From Tru Blue
Hello friends. My journey the last seven months was for me terrifying at best and to my betterhalf in particular. It wasn’t my neck problem nor were my two shoulders (torn ligaments) that were the problems as some of you may have suspected but I had cancer of the prostate and it was my immediate concern at that time. What began as a simple blood test in July 2012 resulted with a high PSA which I completely ignored until it dawned on me that I had to have a biopsy on the same month. I had this mindset at that time everything was fine, since two years earlier, I had two biopsies in a one year period wherein both were negative. But the very high PSA last year was a trigger, that something was abnormal. So, in early October 2012, I underwent a live biopsy (no anesthesia) and within a week, my wife tagged along to my urologist’s office for the dreaded result. It was Positive! My wife cried, while I just silently grinded my teeth, totally shocked. I composed myself since right there, at that tense moment when my mind was wandering somewhere, my treatment actually started. I was given an injection for hormone therapy, and cancer pills were ordered immediately. Within two weeks time, I had to drive around the whole valley to get bloodworks, CT Scan, Bone Scan, MRI, Xrays, Ultrasound, and consultation with my Oncologist, in four different locations. At this very point, I just felt numbed, fatigue, and crazy thoughts penetrated my mind wondering if all these running around and ongoing and upcoming treatments were worth it. Ending my life was somewhat of a silly choice, just to be honest. Then the thoughts of my three grandkids came to the rescue, and when the nasty cobwebs in my brain cleared up, I relented and bravely have to come to the realization that I only live once, and would love to see these three unique kids grow up as long as I could. So the only locigal choice was to just face the music.
My six weeks of radiation started late December 2012 until early February 2013, five days a week, monday to friday. This was another depressing moment in my treatments as I have to drive myself to the hospital every afternoon with the knowledge that it was mandatory for me if I wanted to survive. A total of nine radiation beams with each beam not lasting a minute, and I have to endure that five days a week. There was a two-week break after radiation, and on the wee hours of February 22nd, my wife drove me to another hospital where my surgery was performed. 43 radiation seeds were implanted in my prostate on this day, and I don’t have to explain how painful the first night was, it was horrible. Pain medications, antibiotics were very helpful. With radiation seeds inside me meant I can’t babysit my two little boys for a two-month period and have to stay away from them at least six feet. The five year old understands my situation but the 20 month old seem to wonder why I’m not holding or feeding him when he is in my house. In three more weeks, I’ll be able to to relieve my overburdened wifey for taking care of the boys which I love to do anyway.
I just had my first appointment post surgery last monday, April 1st for a CT Scan and all is well so far. Next month will be my second and last injection for my hormone therapy and that should complete my entire treatments. The only thing left for me is to have PSA test this coming June or July, and twice a year next year for a period of five years and annually after that. I have to maintain as close to zero PSA all my life to consider all the treatments I went thru a success, and to closely watch my diet. Everything is up to me from now on provided there are no hidden complications which will arise from radiation specifically as I have no clue if there were damaged nerves or other organs. Time will tell. I hope to be well, and thanks to all of you who provided support when I logged out temporarily last October. It was totally a different year for me as Thansgiving, Xmas, and the new year came and go without me celebrating at all as my focus was my health and all the anxieties of the “what ifs”, prior to my operation. Again, thanks Pareng Cocoy and to all for your prayers and concerns. Warm regards to everyone.
Just a short note: During my radiation, the nice american lady that followed after me each session was married to one of your town mates. Per our conversation, she in fact went to the Philippines a few times. Can’t provide her married last name to protect her privacy since she was also dealing with the big “C”. Some people don’t want to discuss this dreaded disease to other people but for me I’m very open. Ask me anything. Wishing her a full recovery as well.
Cheers!
TruBlue
‘lastik din naman si pareng TB!
parang na-radar na nagmumuntikmuntikan na din ako last year pa, ah?
masamang damo kaya eto pa rin. binigyan pa ng nasa itaas ng another second chance.
pareng TB, sabi nga ni parengcoy, huwag ka munang matutulog nang mahimbing dahil marami pang naghihintay sa iyong kamatsuhan. hinay la’ang sa tsiks.
huwag mong sobrang gagasgasin ‘yang inilagay sa iyong radiator, baka mag-over heat!
aldabes!
Hello Magno, Tounge, Ellen, and everyone. Just like you all, it was really sad to see JoeSeg checked out so soon, but then again, we are all headed in that direction. If I remember correctly, blog poster Florry at one time said “unahan lang yan”, to which I retorted, “ikaw na lang ang mauna”. Of course, these are light jokes we play on each other not know someone close to us, a relative or friend is indeed on the brink of logging out as Tounge always point out. I’ve always liked JoeSeg since our days at Cocoy’s Delight, so professional in his dealings with his co-bloggers or posters and very polite avoiding the childish like attitudes of some of us when the “argumentation and debate” goes out of bounds or gets heated up. He just leaves the ring and let them cantankerous pricks duke it out, wink! Wherever you JoeSeg, counting on it it’s much better than here.
As for me, I reckon I have a long journey ahead of me to recovery. It’s almost two months after my surgery and with more tests down the road, I really don’t know what to expect but I’m making difficult decisions as far as my diet is concerned. It’s almost a reversable of my old diet, like NO to the following: chocolates, caffeine/diet sodas, sugary snacks, no processed or smoked meats or any meat for that matter. Definitely NO alcohol. Veggies from now on and lots of fruits, I’m now eating strawberries also which I quit in 1970. These are some of the sacrifices I need to adjust to in order to prevent those “tasmanian devils” from coming back. So you smokers out there, it’s time to quit cold turkey style, my oncologist really thinks smoking is causes a lot thinks in the body, not only cancer but heart disease. Again, to each his/her own. Don’t follow Florry’s advice, stay behind as much as possible. Goodnight everyone. Cheers!